Chi l'ha vista morire? - Who Saw Her Die? - Kto widział jej śmierć?

Witam

Nie gościł jeszcze na blogu Aldo Lado.

Aldo Lado rozpoczynał karierę reżyserską od kręcenia filmów giallo. Drugim z kolei tytułem w jego karierze jest „Chi l'ha vista morire?” („Kto widział jej śmierć?”).

Urodzony w Fiume w 1934 roku Lado jest scenarzystą i reżyserem. Karierę w filmie rozpoczął w 1967 roku jako asystent reżysera. W kolejnym roku napisał pierwszy scenariusz. W 1971 roku wyreżyserował swój pierwszy film, czyli giallo „La corta notte delle bambole di vetro” („Short Night of Glass Dolls”). Drugim filmem jaki Aldo Lado wyreżyserował był opisywany „Chi l'ha vista morire?”. Do obu tych filmów również współtworzył scenariusz. Ostatni film Lado nakręcił w 1994 roku. W swojej karierze wyreżyserował 21 produkcji.

„Chi l'ha vista morire?” swoją premierę miał 12 maja 1972 roku. Zdjęcia kręcono przede wszystkim w Wenecji, ale również w Megeve we francuskich Alpach. Za scenariusz poza reżyserem odpowiadają jeszcze Ruediger von Spies, Massimo D'Avak i Francesco Barilli. Ruediger von Spies jest mało znanym niemieckim scenarzystą i reżyserem. Pracował również przy filmie „La corta notte delle bambole di vetro”. Massimo D'Avak ma na koncie dwanaście scenariuszy, w tym kilka to bardzo ciekawe thrillery. Dla Francesco Barilli natomiast ten scenariusz był pierwszym w karierze. Barilli jest również reżyserem i aktorem. Na blogu jeszcze się pojawi.

We Francji zostaje zamordowana rudowłosa dziewczynka. Morderca ukrywa zwłoki pod śniegiem i znika. Następnie akcja przenosi się kilka lat później do Wenecji. Mieszka tutaj rzeźbiarz Franco, którego odwiedza córeczka Roberta. Kilka dni później dziewczynka znika. Poszukiwania kończą się wraz z momentem gdy handlarze znajdują zwłoki w rzece. Własne śledztwo od początku prowadzi Franco. Intryga jest jednak bardzo zagmatwana, a osoby mogące mieć jakiekolwiek powiązanie z morderstwem zostają kolejno mordowane...

Dla mało doświadczonego reżysera jakim był Lado film okazał się wielkim sukcesem. Był to dopiero jego drugi film, ale pokazywał jaki potencjał ma ten reżyser. „Chi l'ha vista morire?” okazał się bardzo ciekawym filmem giallo. Intryga w filmie jest bardzo zagmatwana. Pojawia się wielu bohaterów, a każdy z nich może być potencjalnym mordercą. Wiele spraw z życia bohaterów wychodzi na jaw, ujawniając różne wstydliwe i obrzydliwe fakty. Prawie nikt nie ma czystego sumienia. Już pierwsza scena wprowadza widza w świetny klimat filmu. Nie ma w filmie typowych dla giallo krwawych scen. Reżyser raczej skupił się na skomplikowanej zagadce kryminalnej i na ciągłym myleniu widza niż na brutalnych scenach. W filmie są oczywiście sceny zapadające w pamięć, ale nie są związane ze scenami brutalnymi. 

Bardzo dobrze prezentuje się obsada filmu. Główną rolę Franco zagrał George Lazenby. Znany przede wszystkim z roli Jamesa Bonda w „On Her Majesty's Secret Service” („W tajnej służbie Jej Królewskiej Mości”) z 1969 roku. Jako aktor nie zrobił jednak oszałamiającej kariery. Wychudzony Lazenby w roli Franco zupełnie nie przypomina agenta 007. 

Jego ekranową żonę zagrała szwedzka aktorka Anita Strindberg, dla której nie był to pierwszy i ostatni występ w filmie giallo. Rewelacyjnie spisała się zaledwie ośmioletnia Nicoletta Elmi. Zagrała postać Roberty. Od najmłodszych lat grywała w filmach, również w giallo. Pierwszy film giallo w jej karierze to „Reazione a catena” („Krwawy obóz”) z 1971 roku w reżyserii Mario Bavy. Ostatnim był opisywany już „Dèmoni” z 1985 roku. Później zagrała jeszcze tylko w serialu i w roku 1988 wycofała się z filmu.

Na uwagę zasługują również bardzo dobre zdjęcia. Są one dziełem Franco Di Giacomo. Świetne dzieła ukazujące Wenecję szarą, brudną i zamgloną. Idealnie wzmacnia klimat filmu. Chyba największym atutem filmu jest rewelacyjna muzyka. Stworzona przez samego mistrza jakim jest Ennio Morricone muzyka z zachodzącym w pamięć chórem dziecięcym. Muzyka jest tak niepokojąca jak mroczne ulice Wenecji.

Film jest bardzo dobrym przedstawicielem giallo. Niezwykle zagmatwana fabuła oraz ciągłe zmylanie tropów powoduje, że z każdą minutą film coraz bardziej wciąga. Ogląda się go bardzo przyjemnie, a czas szybko płynie. Bardzo dobra gra aktorska oraz rewelacyjna muzyka okraszona zdjęciami pięknej acz mrocznej Wenecji są atutem tego filmu. Aldo Lado stworzył solidne giallo, które z powodzeniem polecam wszystkim fanom gatunku.