Witam
Po powrocie z Toskanii postanowiłem zaprezentować film, do
którego zdjęcia powstały m.in. we Florencji. Jest to film nakręcony w 1996 roku
przez Dario Argento.
Na początek zacznę od tego co to jest ten Syndrom Stendhala?
Mówiąc fachowo jest to rodzaj zaburzenia somatoformicznego. Schorzenie to
objawia się zawrotami głowy, biciem serca oraz halucynacjami, pojawiającymi się
na widok wspaniałych dzieł sztuki zgromadzonych na małej przestrzeni. Nazwa
pochodzi od słowa Stendhal, które było pseudonimem jakim posługiwał się
francuski pisarz Marie-Henri Beyle. Stendhal opisał w swoich pamiętnikach
słabości jakich doznał we Florencji po zwiedzeniu galerii Uffizi, odwiedzeniu
grobu Dantego i obejrzeniu „Dawida” Michała Anioła. W 1979 roku zjawisko to
pierwszy raz nazwała włoska psychiatra Graziella Magherini, a oficjalnie
pierwszy raz Syndrom Stendhala zdiagnozowano we Florencji w roku 1982. Zdaniem
ekspertów około 80% ludzi cierpi w mniejszym lub większym stopniu na Syndrom
Stendhala.
Marie-Henri Beyle (Stendhal)
Argento sam doświadczył tego zaburzenia, gdy jako dziecko
był z rodzicami w Atenach. Podczas zwiedzania Partenonu doznał objawów
podobnych do Syndromu Stendhala. Doświadczenie było bardzo silne dla młodego
Argento. Kiedy natknął się na książkę Grazielli Magherini natychmiast zaświtała
mu myśl aby nakręcić film o tym zjawisku. Pierwotnie film miał być kręcony w
Stanach Zjednoczonych, a w głównej roli miała wystąpić Bridget Fondą, Jennifer
Jason Leigh lub Daryl Hannah. Plan jednak upadł i przeniesiono produkcję do
Włoch. Oczywistym wyborem reżysera była Florencja. Dostał zgodę na kręcenie
scen w Galerii Uffizzi, a w głównej roli obsadził swoją córkę Asię. Dario
Argento jest jedynym reżyserem jaki dostał kiedykolwiek pozwolenie na kręcenie
zdjęć w słynnej Galerii Uffizzi. Zdjęcia do filmu powstały między 17 lipca a 15
września 1995 roku. Poza Florencją film kręcono w Rzymie i Viterbo.
Film opowiada o młodej policjantce Annie Manni, która ściga
mordercę i gwałciciela. Po serii ataków na kobiety w Rzymie napastnik atakuje
we Florencji, do której natychmiast zostaje wysłana Manni. Na miejscu dostaje
informację od anonimowej kobiety, że
poszukiwany to Alfredo i planuje odwiedzić Galerię Uffizi. W podanym
czasie Anna udaje się do Galerii. Tam na skutek wielkich dzieł sztuki ulega
halucynacjom i traci przytomność. Po odzyskaniu przytomności nie pamięta nawet
swojego nazwiska. Od tej chwili jej życie zamienia się w koszmar, a morderca
wciąga Annę w psychologiczną grę.
W filmie razem z Anną zwiedzamy trzy miasta. Kolejno są to
Florencja, Viterbo i Rzym. Każde miasto to inne wcielenie głównej bohaterki.
Przenosząc się do kolejnego miasta zmienia nie tylko fryzurę, ale także
zachowanie i stosunek do innych ludzi. Wszędzie jednak obecny jest Alfredo. Prześladuje ją zarówno w sferze fizycznej, jak również psychicznej.
Anna nie może usunąć go ze swojej głowy. W Viterbo Anna stawała się osobą
jałową, bez uczuć, zimną. Przyjazd do Rzymu i poznanie Marie, nadało koloryt
jej życiu, zaczęła się ponownie uśmiechać, a nawet się zakochała.
Nie jest to typowe giallo. Jest to jednak film specyficzny. Nie ma tutaj tajemniczego
mordercy jak w poprzednich filmach Argento. Mordercę znamy od samego początku
filmu. Mamy tu w zasadzie pojedynek policjantki z mordercą. Jest to pojedynek
psychologiczny. On się bawi Anną. Najważniejszy jest tutaj nie morderca i próba
jego złapania, a psychologiczny obraz relacji ofiara-sprawca. Annę prześladuje
ciągły strach i niepewność, do tego jeszcze cierpi na Syndrom Stendhala, który
dodatkowo potęguje te uczucia. Zdecydowanie rewelacyjnie wypada tu para
głównych aktorów odgrywających role ofiary i oprawcy. Zarówno Asia Argento jak
i Thomas Kretschmann bardzo dobrze wcielili się w swoje role. Ich postacie są
bardzo realistyczne.
Kolejnym świetnym elementem filmu jest muzyka.
Rewelacyjne dzieło Ennio Morricone, który po ponad 20 latach znowu komponuje
dla Dario Argento. Jak zwykle współpraca z Morricone wychodzi reżyserowi na
dobre.
Warto również wspomnieć, że jest to ostatni fabularny film znakomitego autora zdjęć Giuseppe Rotunno. Rotunno był autorem zdjęć m.in. do filmów Felliniego, jak np.: „Fellini - Satyricon”, „Il Casanova di Federico Fellini” czy „La città delle donne”. Po tym filmie pracował jeszcze nad filmem dokumentalnym o Marcello Mastroiannim, a później przeszedł na emeryturę.
Warto również wspomnieć, że jest to ostatni fabularny film znakomitego autora zdjęć Giuseppe Rotunno. Rotunno był autorem zdjęć m.in. do filmów Felliniego, jak np.: „Fellini - Satyricon”, „Il Casanova di Federico Fellini” czy „La città delle donne”. Po tym filmie pracował jeszcze nad filmem dokumentalnym o Marcello Mastroiannim, a później przeszedł na emeryturę.
Jest to pierwszy film Argento, w którym zostały wykorzystane
komputerowe efekty specjalne. Może efekty te nie są najlepsze, ale warto
zwrócić na nie uwagę. Osobiście wolę efekty tradycyjne, które dodawały filmom giallo
pewnego smaczku. Poza tym nie ma tutaj mocnej czerwieni krwi. Kolory są
raczej szare, mroczne. Argento zrezygnował z mocno nasyconych barw do jakich
zdążył widza przyzwyczaić. Jednak taka kolorystyka w tym filmie sprawdziła się
i to jest najważniejsze. Ogólny efekt końcowy jest bardzo dobry. Ten film nie
wymaga od widza kombinowania kto jest mordercą, ten film zmusza widza do
głębokiej analizy. Im bardziej człowiek się zagłębia tym bardziej staje się
owładnięty klimatem filmu. Zawiła fabuła nie pozwala się wyrwać z macek i
wciąga coraz bardziej i bardziej...
Uważam, że Argento realizując ten film, zawiesił sobie bardzo wysoko
poprzeczkę. Temat zaburzenia jakim jest Syndrom Stendhala byłby prostszy do
umieszczenia w dramacie obyczajowym, a reżyser wkomponował temat w thriller,
czy też horror psychologiczny. Moim zdaniem wyszło mu to bardzo dobrze. Jak dla
mnie jest to jeden z najlepszych filmów Argento. Za każdym razem kiedy go
oglądam, podoba mi się jeszcze bardziej. Polecam wszystkim.
Obraz, który doceniłem dopiero po którymś z kolei seansie, po pierwszym byłem nieco zdegustowany właściwie wszystkim - od aktorstwa po te momentami nieprzekonujące efekty. Dla mnie to bardzo osobisty obraz Argento, choćby z powodów wykorzystania córki w scenach gwałtów i ogólnie przejmującego obrazu świata, gdzie mężczyźni nie są w pomóc swoim (bezbronnym?( kobietom. Zapraszam do mojeje recenzji :
OdpowiedzUsuńhttp://theblogthatscreamed.blogspot.com/2014/08/trzy-noce-z-anna-dario-argento-syndrom.html
Pozdrawiam
Dzięki za komentarz. Zdecydowanie ten film trzeba zobaczyć minimum dwa razy, żeby dostrzec największe jego atuty.
Usuń