Il rosso segno della follia - Hatchet for the Honeymoon

Witam

W roku 1970 Mario Bava nakręcił film „Il rosso segno della follia”.

 

Film powstał w końcowym etapie życia reżysera, który zmarł w 1980 roku. Mario Bava jest w tym filmie nie tylko reżyserem, ale również scenarzystą i autorem zdjęć. „Il rosso segno della follia” premierę miał 2 czerwca 1970 roku. Zdjęcia kręcone były w Paryżu, Barcelonie oraz Rzymie. Bava bez wątpienia był wielkim geniuszem kina. To reżyser, o którym słyszał chyba każdy fan horroru. Obok jego filmów nie można przejść obojętnie. Potrafił jak nikt inny stworzyć niesamowitą atmosferę grozy i tajemniczości w swoich filmach. Jego filmy pobudzały wyobraźnię. Będąc reżyserem, scenarzystą, autorem zdjęć, oraz tworząc efekty specjalne mógł dowolnie łączyć ciekawą fabułę, piękne zdjęcia, świetną scenografię i bardzo dobre efekty specjalne w jedną spójną całość. Wszystko to zgodnie ze swoją genialną wizją, która ukazuje jego piękny i niebanalny styl wizualny. Filmy Bavy zdobyły uznanie zarówno widzów jak i krytyków. Na jego dziełach wychowało się bardzo wielu utalentowanych, nie tylko włoskich reżyserów, a jego wpływ można zaobserwować w wielu wielkich dziełach. 

Główny bohater to 30-to letni John Harrington. Jest on właścicielem salonu mody ślubnej, który odziedziczył po śmierci swojej matki. Prowadzi on jednak podwójne życie. Kolejne modelki pracujące w jego salonie, które zamierzają wyjść za mąż, są przez niego mordowane, a ciała palone lub zakopywane w szklarni. Zgodnie z zasadą, którą wypowiada sam główny bohater: „Kobieta powinna żyć tylko do swojego ślubu, kochać się raz, a następnie umrzeć”. Podczas kolejnych morderstw John przypomina sobie kolejne fragmenty z traumatycznego zdarzenia w jego dzieciństwie. Jego psychoza pogłębia się, gdy duch jednej z ofiar nie chce odejść.

„Il rosso segno della follia” ogląda się bardzo przyjemnie.  Reżyser odchodzi tutaj nieco od nurtu giallo. Morderca nie jest osobą tajemniczą co od razu rzuca się w oczy. Już na początku filmu sam oznajmia widzowi, że jest paranoikiem, szaleńcem i seryjnym mordercą. Nie ma również krwawych scen zabójstw, a akcja jest bardzo powolna. Jednak film trzyma w napięciu do samego końca. Scenariusz jest bardzo ciekawy, a aktorzy bardzo dobrze zagrali swoje role. Szczególnie dobrze wypadł Stephen Forsyth w roli Johna Harringtona oraz Laura Betti w roli jego żony Mildred. Film kładzie nacisk na aspekt psychologiczny morderstw. Zabójca z każdym morderstwem przybliża się do rozwiązania zagadki z dzieciństwa.

Mistrzowskie zdjęcia oraz eksperymentalne ujęcia są urzekające. Czasami obraz jest zniekształcony. Są to ujęcia pokazujące wspomnienia głównego bohatera. Czasami występują mniej logiczne zachowania, jak np. inspektor Russell, który zamiast umieścić podejrzanego w areszcie albo przynajmniej obserwować, zwraca mu uwagę na nadmierną potliwość. Jednak takie nielogiczne zachowanie jest niczym przy scenach metafizycznych. Duch zmarłej jest tutaj bardzo ciekawym elementem. Cały nastrój podkręca dodatkowo muzyka. Dzieło mistrza Sante Maria Romitelli, który w latach 1968-1977 napisał muzykę do 19 filmów różnego gatunku.

Uważam, że film jest trochę niedoceniany. Nie jest on uznawany za wielkie osiągnięcie reżysera, bo faktycznie ma on wiele innych lepszych na swoim koncie. Mimo że film nie należy do największych dzieł reżysera to jest to bardzo dobrze nakręcony i solidnie zagrany horror. Dla każdego fana Mario Bavy jest to pozycja obowiązkowa.